Week 5 & 6

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik mijn verhaal heb gedaan. De reden hiervoor is niet dat er niets gebeurd is in de laatste weken. In tegendeel; mijn sociale leven begint hier vorm aan te nemen. Onder de noemer van efficiënte tijdsbesteding heb ik maar besloten om week 5 en 6 samen te nemen. Niet alleen mijn sociale leven begint vorm aan te nemen, maar ook het project. Druk druk dus, maar da moet ok! Ik kan elke dag met mijn huisgenoot mee naar school rijden waardoor ik tussen 7.30 en 8.00 op school ben. Rond 18.30/19.00 gaan we meestal weer naar huis, koken we wat en dan is het al weer bijna tijd om te gaan slapen. Tussen de middag zwem ik nog steeds elke dag. Afhankelijk van de beschikbaarheid van mijn fitness maten, fitness ik voor het zwemmen of na hun laatste les (18.45).

Maandag was het finale van de, in mijn vorige verslag omschreven, basketbalcup. Hierin moest Lane’s favoriete team UK spelen tegen een andere club. Het fanatisme van de vorige keer was geen uitzondering want ook nu ging hij weer helemaal door het lint. Het hele spel heeft hij geen een keer de bank aangeraakt, maar heeft hij met een hartslag 220 zijn team door de finale willen schreeuwen en gebaren. Dit mocht echter niet baten; zijn team verloor, waarna een golf van depressie volgde. Erm menneke, maar van de andere kant ook wel weer leedvermaak haha.

Gedurende de eerste week in mijn nieuwe appartement heb ik een impressie kunnen krijgen van de soort buurt waarin in terecht ben gekomen. Dit zal ik in de komende paar regels zo duidelijk mogelijk uit proberen te leggen. Stel je voor: mensen die zich precies hetzelfde gedragen als de van oorsprong Afrikaanse bewoners van dit land. Zelfde kleren, zelfde auto’s, zelfde muziek, zelfde loopjes, zelfde handel, zelfde wapens… Ohnee dat laatste niet, maar de rest in ieder geval wel. Zulk soort mensen dus, maaaaar in plaats van dan een pikzwarte tot getinte huidskleur te hebben, zijn deze mensen BLANK! In Nederlandse termen; de bewoners van het Haagje in Helmond, die zich gedragen als de bewoners van Rotterdam Zuid. Ik weet niet of jullie de term: “Not a wigger, but a real ass nigger” kennen? Nou, dit zijn dus Wiggers. Of terwijl: white niggers. Moeilijk te bevatten, ik weet het, maar misschien als je in Google “White Trash” intypt dat het wat duidelijker wordt. Mooi buurtje dus. Maar gelukkig hebben we er eigenlijk helemaal geen last van. Ik lach mn eigen elke keer rot als we door de straat rijden en er een white pimp in zn rode bolide door de straat ‘roled’.

Donderdagmiddag ben ik met Lane wezen vliegen. Hij had een oefening en ik mocht mee. Machtig mooi! Alles. Gewoon daar op dat vliegveld lopen en al die kleine vliegtuigen zien starten, opstijgen en rijden is al een hele beleving. Ik heb wel eens vaker in een vliegtuig gezeten, maar nog nooit in zo’n kleiner machien. Dit was wel echt een stuk mooier omdat je veel meer van de omgeving zag. Na dat we opgestegen waren, zijn we over het strand gevlogen. Dit heeft een aantal mooie kiekjes opgeleverd. Niet te veel, want het merendeel van de tijd in de lucht heb ik zitten genieten. Hierna vlogen we naar een klein vliegveldje in de buurt waar we een of andere oefening deden. We vlogen schuin op de ladingsbaan af om vervolgens net voor het landen zijn vliegtuig recht te trekken. Landen deden we eigenlijk ook weer niet echt, want hierna steeg hij ook meteen weer op. Het was echt prachtig om alles van bovenaf te zien en ik ben blij dat ik dit mee heb mogen maken.

Donderdagavond ben ik samen met mn andere huisgenoot Cameron een pilske wezen vatten bij een of andere Buffalo wings bar. Cameron is een grote mens van 21 jaar en hij woont vanaf zijn 5e in Florida. Hij doet de opleiding voor fotografie en is in het weekend vaak bij zijn vriendin. We hebben er in huis weinig last van dus, maar het is opzich wel een goeie kerel. Niks verkeerds mee. De terugweg liet hij zien dat hij goed beveiligd was. Hij had namelijk een of ander kapmes in zn auto liggen van 30 cm groot. Zoiets zie je nie zo gauw bij een Handelse mens in zn auto liggen, maarja dit is hier dus schijnbaar ook weer normaal. Ze zullen hier dan wel wat ruiger gewend zijn. Hopelijk hoef ik hier zoiets niet te gebruiken

En toen was het weekend… En wat voor een weekend! CHEERLEADER WEEKEND! HUJ HUJ HUJ. Er was schijnbaar een of andere cheerleader competitie. Dit houdt in dat cheerleader teams vanuit alle universiteiten in Amerika komen strijden voor de titel. Hier had ik dus al heel de week naar uit zitten kijken en ik had Mike en Andre geronseld om vrijdag mee te gaan. Ik was voortijdig gevlucht van stage om deze once-in-a-lifetime-opportunity te pakken. De competitie vond plaats in een groot, soort van beursgebouw. Bij aankomst was het net of we door de hemelpoort naar binnen waren gekomen. Ik heb geen idee van hoe de hemel eruit ziet, maar als dit het is zou ik met alle plezier christen worden en direct willen sterven. Niet normaal wat hier allemaal aan vrouwelijk schoon rondliep.
Natuurlijk wilde we ook de prestaties van deze engelen aanschouwen. Echter kostte dit entree terwijl er nog maar een uur optredens waren. Mike en Andre zagen het dus niet zitten om hier naar binnen te gaan. Maar ik was vastbesloten om toch wat te zien. In een moordend tempo liep ik maar naar de uitgang in de hoop een glimp van de optredens op te vangen. Tot mijn verbazing stond er een oud menneke bij de uitgang. Die ouwe snoepert had denk ik wel in de gaten waar wij voor kwamen en hij vroeg of we naar binnen wilden. “Yeah! Sure!”. Wij dus met een grote glimlach naar binnen om dit achtste wereldwonder te ervaren. En ik moet zeggen dat ik blij ben dat we naar binnen konden. Je kan de optredens eigenlijk beschouwen als een soort streetdance extreme ofzo. Maar dan goed. Ofja, weet ik het ik ken ook al die danstermen niet, maar het was in ieder geval genieten. Na het aanschouwen van dit pracht en praal vlug naar huis om even bij te komen en om te kleden. We wisten namelijk dat al deze wulpse jonge hertjes naar de barstreet van Daytona kwamen om hier hun danskunsten te vervolgen. Wij hier uiteraard dus ook heen. En wat een gekkenhuis! Ik heb mijn ogen uitgekeken; vrouwen gooien, twerken, zo min mogelijk kleding aan en constant een dozijn vrouwen op de bar. Man, man, man, wat doe ik hier een levenservaring op. Het was zeg maar zoiets als die film Coyote Ugly (alleen dan zonder redneck taferelen) in het kwadraat. Sommige waren ook echt van die typisch Amerikaanse figuren; overdreven en niet echt de snuggerste. “OH MY GOSH”, “AAAAAAH”, “YOLO” en “WHOEEEE” waren dan ook veelgehoorde termen. Niet echt een goed inhoudelijk gesprek mee aan te knopen, maarja wie zit daar nou op te wachten? Het was mooi om mee te maken.

En nu even wat anders, ohnee toch niet! We wisten namelijk dat veel van dit vrouwelijk schoon zich in het Hilton hotel bevonden. Daarom besloten we na de vrijdagavond om zaterdagmiddag spontaan op het strand voor het Hilton hotel te gaan liggen. Bij puur toeval bevond zich hier dezelfde categorie mensen als vrijdagavond op de barstreet. Wat een straf! Tot mijn gruwelijk spijt had ik geen camera mee genomen, maar van deze situatie heb ik een fragmentopname opgeslagen in mijn geheugen. Zodoende kan ik op mijn oude dag hier nog eens uitgebreid van nagenieten. Hier ging trouwens het vrouw-werpen weer vrolijk verder. Een klein minpuntje warende opgeblazen macho-figuren die je er gratis bij kreeg. Maarja je had toch iets nodig om die vrouwen rond te tollen en naar hen hoefde we tenslotte niet te kijken hè?!

Zaterdag was er een concert van Lifehouse op de campus. Lifehouse is een of ander rukband die denk ik twee hitjes in Nederland gehad heeft. Nie veel aan, maar er was een tapke aanwezig dus dit was een mooie gelegenheid om ons voor te bereiden op een nieuw avontuur in Seabreeze Boulevard (barstreet van Daytona). Ook konden we niet veel van het concert zien want de tap was ingesloten met hekken die een 100 meter van het podium verwijderd was. Hier kon je uiteraard alleen in als je 21 was.

Week 6 was in tegenstelling tot week 5 niet zo heel spannend. Doordeweeks heb ik veel gesport en lange dagen gemaakt op school. Lane had gevraagd of ik met hem mee wilde naar de staat waar hij vandaan kwam: Kentucky. Zijn zusje studeert dan af dus om die reden moest hij er toch heen. Hij garandeerde mij dat ik hier echte Rednecks tegen zou komen en dat ze daar nog veel gekker zijn als in Daytona. Dus ik een ticket geboekt. Tjah, waarom nie he? Ik ben er nu toch.

Donderdag had ik een hele voorraad Embry-Riddle blouskes gekregen. Een vrouwke die ik toevallig kende van het zwemmen heeft een moeder die voor de president (zo noemen ze hier de big boss) van Embry-Riddle werkt. Zodoende was ze dus in de gelegenheid om voor een paar 100 dollar aan blouskes mee te nemen. Niet dat ik ze nu veel aan zal gaan doen, maar het is mooi voor thuis toch? Heb ik ook wat als souvenir haha. S avonds hebben we onze ontdekkingsreis uitgebreid naar Ormand Beach (een plaatje net buiten Daytona). We zijn naar een of andere Hawaiiaanse tiki bar geweest. Deze tent had een buitenbar waar je rustig op je gemakt een drankje kon nuttigen, maar eenmaal binnen ontpopte dit zich tot een ware feestfabriek. Voor ieder wat wils dus.

Week 6 was het geweldige paaspop weekend, dus moest ik alle foto’s en filmpjes slikken van mensen die WEL op paaspop waren en het kennelijk goed naar zijn zin hadden. Nog bedankt mannen! Zonde om gemist te hebben, maarja ge kant nie alles hè. Om mijn verdriet te verdrinken ben ik zaterdag maar met Lane en zn kameraden naar the World of Beer geweest. Om mezelf te troosten heb ik mn eigen hier vol laten lopen en een lekkere hamburger besteld. Eigenlijk was dit wel een doodnormaal avondje café; bierke drinken, spelleke spelen, ge wit wel. Opmerkelijk detail van deze avond is dat er bovenop de bar een bandje aan het spelen was. Ik was in het begin van de avond wild om me heen aan het zoeken naar de band, want ik meende toch zeker te weten livemuziek te horen. Na intensief speurwerk en 5 pilskes later kwam ik er dus achter dat deze zich boven de bar bevond. Goeiemiddaaaag!

Zondag hadden we voor de verandering maar weer hamburgers gebakken om mijn voetbalverdriet weg te eten, waar ik verder geen woorden aan vuil maak. Ok, dit was in vergelijking met Nederland niet het meest spectaculaire weekend, maar het aankomende weekend vier ik mijn 25ste verjaardag. Dit ga ik uiteraard uitbundig vieren, wat ik met jullie in mijn volgende verslag zal delen. Nu ga ik maar weer wat voor school doen anders komt dat ook niet af!