Week 7,8&9

Hier weer een teken van leven uit het Amerikaanse. Ik ben me er van bewust dat er steeds meer tijd gaat zitten tussen mijn reisverslagen en dat me het steeds meer moeite kost tijd vrij te maken om dit te typen. Maarja, eigenlijk is dat alleen maar een goei teken, want dat betekend dat ik me hier niet verveel. Waarschijnlijk zal ik dat ook de komende weken niet doen, want vanaf dit weekend tot ons pap en mam overkomen heb ik elk weekend een tripje gepland. Dus jullie kunnen hierover in de volgende reisverslagen een kort en bondige samenvatting vinden.
Maar eerst de afgelopen twee weken. Week 7 en 8 alweer. Pfff, in het begin leek het zo lang te gaan duren maar inmiddels weet ik niet meer waar ik mijn tijd vandaan moet halen. Het drinken van alcoholhoudende consumptie heeft zich inmiddels uitgebreid naar doordeweeks en door de verschillende contacten die ik hier opgedaan heb, krijg ik verschillende uitnodigingen voor activiteiten. Deze activiteiten variëren van een etentje met een maat tot onbeperkt naar de klote gaan. Waarschijnlijk kunnen jullie al raden welke keuze er meestal gemaakt wordt. Zo ook de keuze om mijn 25ste verjaardag op zn Amerikaans te vieren. ‘Quarter of a century’ zoals ze da hier zo mooi noemen. Op de dag van mijn verjaardag heb ik tot mijn vreugd vele berichten mogen ontvangen van mensen die toch ff aan mn verjaardag dachten. Vanuit het thuisfront had ik ook enkele foto’s opgestuurd gekregen van ons huis dat ze toch maar ff overhoop gezet hadden. Toch mooi dat ze hier ook aan denken als ik er zelf niet ben. Bedankt nog mannen! Helemaal omdat ik het zelf natuurlijk niet op hoefde te ruimen. Maar terug naar het Amerikaanse. Natalie en Lane zouden mij wel eens laten zien hoe een verjaardag in de USA gevierd wordt. En dat heb ik geweten. Ze pompen je helemaal vol met allerlei soorten drank, met één regel: je mag zelf niks betalen. Dus dat was mooi meegenomen. Natalie had ook nog de handen uit de mauwen gestoken door een eigengemaakte worteltaart mee te brengen. Goed te nassen da spul. In het begin van de avond zijn we naar een of ander cafeke geweest midden op een uitgestorven industrieterrein. Ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat dit cafe volledig legaal was, want mijn idee van een illegale buurtkroeg was exact deze tent. Goed en wel gesetteld in deze tent dacht ik mijn laatste pilske gedronken te hebben. Alles glazen en tafels begonnen te trillen en ik dacht dat we of door de grond zouden zakken of dat er een meteoriet op onze kop zou landen. Maar niets van dat alles, want er bleek een treinrails regelrecht langs de buitenplaats te lopen. Ook weer iets nieuws dus. Hierna zijn we naar de zelfde hawaiiaanse tent als de week ervoor geweest en ben ik geïntroduceerd tot de zogenaamde “loaded corona”; een bier-verneukend principe waarbij ze in de nek van je corona sterke drank flikkeren. In dit geval Bacardi nogwa. Maar goed, ik was jarig dus ik slikte alles (bijna alles). Dit typend verdenk ik ze er van mij elke keer een andere ‘load’ gegeven te hebben (en dus een andere soort sterke drank). Bij thuiskomst zagen we twee mini-wiggers (zie week 5 + 6) midden op de straat staan. Na ons ingehouden te hebben door op de rem te drukken kreeg ik spontane verbroederende neigingen. Ik weet niet wat of waarom, maar het eerste wat ik deed bij het binnentreden van ons huis was een dozijn Corona uit de kast plukken om ze vervolgens naar buiten te brengen en gezamenlijk met onze ‘hood’-bewoners op straat op te drinken. Na het spreken van een agent bleken deze ratjes ware schooiers in spé te zijn die, als je niet oplet, je gehele huis leeg zullen halen. Gelukkig is onze huiseigenaar een voormalig detective en heeft hij het gehele huis volgehangen met camera’s. De kansarme buurtbewoners denken zelfs dat er politie in ons huis woont, dus dat is mooi meegenomen. Maar om een lang verhaal kort te maken; ik heb kennis gemaakt met het vieren van je verjaardag in de States. Resultaat: de hele vrijdag naar de klote en de badkamer geïntroduceerd met mijn maaginhoud. In het begin deponeerde ik deze maaginhoud nog netjes in de pot, maar toen mijn lichaam besloot te stoppen met werken was de badkamervloer nog de enigste optie. Happy birthday zullen we maar zeggen.
Vrijdag had ik nog gepoogd met Lane en zijn maten mee te gaan naar het Wing-house, maar de donderdag was een dermate heftige aanslag op mijn lichaam dat ik niet meer in staat was als mens te functioneren. Vandaar de keuze om vrijdag niet meer weg te gaan. Zonde.. Maar achja, we hebben altijd de zaterdag nog hè. Daar heb ik toen maar mn zinnen op gezet. Zodoende ben ik zaterdag met Lane en zn maten (Brandon en Kyle) naar de barstraat geweest. Helaas bleek bijna iedereen in Daytona besloten te hebben thuis te blijven en dus was er niet veel te doen. Dit was de eerste keer dat ik dit meemaakte hier.
Zondag heb ik eerst ff gekeken hoe de godenzonen van Ajax voor de 4e keer op rij de landstitel binnensleepte. Hierna zijn we met een goed humeur opweg gegaan ik naar Sint Augustine. Dit plaatsje is de oudste stad van Amerika en ze hebben het centrum helemaal in de stijl gelaten zoals het vroeger was. Normaal ben ik niet zo van die cultuurbezoekjes, maar dit was wel echt indrukwekkend. De hoofdstraat in het centrum zat vol met cafekes waar allerlei liveoptredens waren. Ik denk wel de moeite waard om nog een keer met ons pap en mam heen te gaan als die hier komen. Toen het tegen de avond aan begon te lopen, zijn we naar een of andere Raggea-party geweest. Deze party vond plaats bij een bar op het water waar de zon voor een goeie scheen en de corona dus ook rijkelijk vloeide. Aan de kust waren allemaal van die Hawaïaanse hutjes geplaatst waarin je in alle rust van de optredens kon genieten. Mooi tentje ja. Aan het eind van de dag hebben we op onze weg terug gegeten bij een bar geplaatst aan het strand. Onder het genot van de zonsondergang hebben we toen onze vettig Amerikaanse hap genuttigd.
In het begin van de achtste week ben ik wezen kijken naar de diploma-uitreiking van Embry Riddle. Hiervoor huren ze speciaal een concertgebouw af en maken ze er een hele happening van. Niet zoals in NL waar je een papiertje in je hand geduwd krijgt en vriendelijk bedankt wordt voor het 4 jaar lang betalen van lesgeld. Nee, dit was echt net als in de films. Allemaal van die jurken en vierkante hoedjes, die op het einde ook allemaal de lucht in gingen. Ohja nog ff iets. Eekhoorns hebben ze hier ook. En hoe zeldzaam ze in Nederland zijn, zo niet-zeldzaam zijn ze hier. Die tyfus-beesten zijn hier wat meeuwen bij de zee zijn: ongemanierde aasgieren. Ik zat een dag op de campus buiten in het zonneke wat aan mn opdracht te werken en opeens springt er zo’n gemuteerde rat op mn tafel om al mn voeier af te pakken. Ik schrok me de tering en wanneer ik terugkom in NL wil ik dus alsjeblieft niet meer horen van: “ooooooh, kijk een eekhoorn!”, want die huisdieren van de duivel hebben zn kans verspeeld bij mij.
Dinsdag kreeg ik te horen dat mn huismaat Lane ging verhuizen naar een ander huis. Opzich wel jammer. Ik kan het namelijk goed met hem vinden en desalniettemin kon ik met hem mee naar school rijden. Maar niet getreurd. Het grote voordeel van zijn nieuwe huis is dat er een zwembad en grill bij inbegrepen zit. Hier zullen we de komende tijd dus maar eens gretig gebruik van gaan maken. Hij is er werkelijk op vooruit gegaan, dachten we…. Inderdaad dachten we, want na zijn huis bezichtigd te hebben waren we even wat vlees gaan halen om zijn grill te testen. Toen we terugkwamen had het flink gestormd en was en een boom in de tuin (en dus zwembad) van Lane geflikkerd. Om hem te troosten besloten we maar om de grill aan te sluiten. Tot overmaat van ramp bleek deze ook niet te werken. Haha tot zover de vooruitgang dus.
Verder heb ik gedurende de week veel met mijn begeleider gesproken over de opdracht en het gaat er naar uitzien dat het nog drukke weken zullen worden. Om de verloren tijd in de zon/sportschool/kroeg/anderestatenzoalsKentucky in te halen werk ik nu soms in het weekend aan mijn opdracht. Vrijdags kwam er overigens ook nog een of andere Russische inteeltprofessor mijn lab (ja ik noem het vortaan mijn lab) binnen. Hij droeg de toepasselijke naam ‘Drukunov’ met zich mee en begon spontaan vragen te stellen over mijn project. Hij bleek dus een professor te zijn waar mijn begeleider zijn lab mee deelde en was dus ook gespecialiseerd in ons vakgebied. Mooi, als ik dus niet bij mijn begeleider terecht kan heb ik weer een adresje waar ik heen kan. Na het verwerken van het eekhoorntrauma en zwembaddrama, was het tijd om het weekend te vieren. Samen met Kyle (een maat van Lane, waar ik nu ook veel mee optrek) hebben we de gehele barstreet afgebanjerd en een avond vol larikoek en narigheid beleefd.
Zondag hebben we Lane toch maar geholpen om zijn zwembad schoon te maken. Dit was niet geheel zonder eigenbelang, want maandag hadden we ingepland staan om ‘Sinco de Mayo’ te vieren. Blijkbaar is dat een of andere Mexicaanse feestdag waarop iedereen heel de dag tequila en corona’s drinken. Nou kijk, die Corona’s bevallen me wel, maar tequila is wel zo ranzig hè. Maarja soms moet je ff door de zure appel heen bijten. Om deze dag volledig te kunnen ervaren ben ik eerder weggegaan van school. Na weer enkele gore loaded Corona’s gehad te hebben, besloot ik toch maar gewoon bij de pure Corona te blijven. Vanaf een uur of 2 hebben we die dag dus doorgebracht bij Lanes zwembad en ’s avonds hadden we het briljante idee om naar Savanna te gaan. Dit is een studentenstadje ongeveer een drie kwartier van Daytona waar ze een of andere ‘block party’ hadden. Wat het was weet ik nog niet precies, maar het was in ieder geval feest. Dit was zeker te merken aan mijn maag de volgende dag. Ik geef dit allemaal de schuld aan de load die ik niet in de Corona wilde hebben. (dit is geen Nederlands-correcte-zin maar ik zoek het niet om het anders te omschrijven). Maar goed, Sinco de Mayo ook weer gehad
In de negende week ben ik donderdag met Lane naar zijn staat van oorsprong Kentucky gevlogen. Zijn zusje studeerde af voor de bachelor verpleegkunde en omdat dat hier nogal een ding is, vloog Lane terug naar hullie thuis en mocht ik mee. Van tevoren werden me al veel dingen ingefluisterd. Zo zouden er bijvoorbeeld alleen maar rednecks wonen en praten ze allemaal als cowboys. Echter bleek dit niets dan lariekoek te zijn. Vanaf het moment dat we gingen landen tot aan het huis van de ouders van Lane heb ik namelijk mijn ogen uit zitten kijken. Ontelbare billion Dollar horse farms met een oneindige plak aan grond. Kentucky blijkt dus gewoon een van de rijkste staten van de USA te zijn. Eenmaal aangekomen bij de ouders van Lane bleken deze ook goed geboerd te hebben. Lane zijn stiefvader is een bioloog en heeft een goeie functie bij een Kolenbedrijf. Hij heeft goede connecties en vertelde vrolijk verhalen over hoe hij in het witte huis met Hilary Clinton gesproken had en dat ze een dikke pens had. Al zijn familie was gruwelijk aardig en ik kon het goed met ze vinden. Het waren, net als ik, echte Bourgondiërs en we zijn dan ook bijna elke dag wezen uit eten en drinken. Nadat we donderdag op stap waren geweest kregen we een flinke lunch voorgeschoteld met champagne/jusdorange mix en een bloody marry. Nee, ik heb hier niets tekort gekomen en heb natuurlijk hier ook weer goeie lappen bief uitgeprobeerd. Filet mignon ofzoiets.
De rijkdom bleek ook wel uit de klederdracht, want iedereen droeg hier óf een polo óf een blouske met pantalon. Behalve die Nederlandse boer natuurlijk, want die stond overal gewoon in zn spijkerbox en t-shirtje bij te gapen. Tjah, verschil moet er zijn he. Overigens dronk hier ook bijna iedereen Bourbon. Wa is da? Hoor ik jullie nou denken. Nou, ik wist het eerst ook niet, maar da blijkt dus de oorspronkelijke whisky te zijn. Whisky wordt namelijk gestookt in oude Bourbon vaten. Zoiets. In ieder geval, het was sterk spul en het werd hier in Kentucky gestookt. Naar verluid wonen er in deze staat meer Bourbon vaten dan mensen. Ik had een paar glaaskes op en voelde hem al goed hangen. Vandaar dat ik maar besloten had een fles van dit spulleke te kopen. We waren bij de een van de vele Bourbon stookerije geweest, waar je een gegraveerde fles kon kopen. Deze stookerij leek wel uit een sprookje te komen zo mooi en netjes onderhouden als deze was.
Vrijdag waren naar de ‘pinning’ van het zusje van Lane geweest. Dit is het opspelden van een bros door een belangrijke persoon uit je leven, waarmee je kan aantonen dat je een verpleegster bent. Opzich wel mooi om een keer gezien te hebben. Ik heb mezelf in ieder geval niet verveelt hier, maar dat komt ook mede doordat het een activiteit van de faculteit verpleegkunde was. Tijdens deze pinning was er ook nog een of andere knul van 21 op zijn knieën gegaan voor zijn vriendin. Mafkezen hier, verloven op zn 21ste. Is overigens wel gebruikelijk hier. Aan mij niet besteed, die onzin. Na de vrijdagavond weer op stap te zijn geweest met Lane en zijn maten, was het zaterdag tijd voor de officiële diploma uitreiking. Dit was weer net als in de film, maar dan op breedbeeld. Dus nog 5x zo groot als de uitreiking van Embry-Riddle. De uitreiking vond dan ook plaats in het gigantische Basketbalstadion van UK (University of Kentucky). Lane zijn favoriete team dus, waar hij een aantal weken geleden nog zo om lag te stuiteren voor de televisie. Dit leek net een merenhoop van blauwe afgestudeerde en de ceremonie duurde dus ook 5x zo lang als van Embry-Riddle. Maar het was het wachten waard, want ‘s avonds werd er natuurlijk feest gevierd door alle geslaagden en het bleef nog tot in de late uurtjes onrustig. Zondag waren we op bezoek geweest bij de grootouders van Lane. Deze wonen op een of ander rijke stinkers complex en we hebben hier wat gegolfd en genoten van de biefstukken van de opa van Lane. Deze bleek hier prijzen mee gewonnen te hebben en dat was er ook vanaf te proeven. Hmmm… Nog steeds water in mn mond als ik er aan denk. Intussen heb ik hier toch wel al wat naam gemaakt met de hoeveelheid voedsel die ik weg kan werken (lees: bunkerkwaliteiten). Blijkbaar kan ik zelfs voor Amerikaanse begrippen veel eten, want Lane had zijn ouders ingelicht dat ze veel eten klaar moesten maken. Dit resulteerde mede in het heugelijk feit dat iedereen met zijn stuk bief naar mij toe kwam omdat ze het zelf niet meer op konden. Hier zei ik natuurlijk geen nee tegen.
Na deze mooie ervaring in Kentucky, waar ik veel connecties heb gelegd moest er weer serieus aan mijn opdracht gewerkt worden. Niet te veel want ik ben zowat elke avond op pad geweest om ergens mensen wat bier afhandig te maken. Woensdag ben ik bijvoorbeeld naar het afscheidsfeest van May geweest. Zij vertrok een dag later naar India en omdat ze mij zo goed geholpen had vond ik het wel zo netjes om daarheen te gaan. Hier aangekomen bleken er een hoop import-Amerikanen binnenzaten. In het begin van de avond dacht ik:”Poooeh dit wordt een lange avond”. Maar gelukkig kennen ze hier het spel Kingzen ook en werd het nog een prachtige avond waar ik geïntroduceerd werd tot de term ‘Dick-tape’. De rest van de details zal ik jullie maar besparen, maar ik heb me het stront voor mijn ogen gelachen.
Het vertrek van Lane heeft trouwens geresulteerd in een nieuwe huisgenoot. Zijn naam is CJ, 23 jaar oud, 2 meter groot en 200 kg zwaar. Zijn naam verraad het al een beetje, maar CJ is een zwarthuid die officieel van de Bahama’s komt. Maar het is wel een goeie jongen. Niks verkeerds mee. Ik heb van de week ff met hem gebuurt en hij komt hier wonen omdat het net uit was met zijn vriendin. Niets geks, dacht ik. Maar na wat doorvragen bleek hij een Spaanse vriendin van 39 te hebben die al 2 kinderen van 16 en 10 had en het liefst de hele dag haar longen vulde met THC. Haha, ook weer iets wat je zelden in NL tegenkomt.
Ik moet zeggen dat het bestwel moeilijk is om aan de andere kant van de wereld te zitten terwijl je moeder ziek is, maar gelukkig gaat het met ons moederke wel goed en is alles goed verlopen. Ze heeft al een aantal bestralingen gehad en tot mijn vreugd zijn deze zonder al te veel geouwehoer verlopen. Het wordt tijd om het verslag af te sluiten. Als alle verhalen verteld moeten worden wordt het denk ik nog een heel boekwerk en dat bespaar ik jullie. Maar ik beloof dat ik bij terugkomst (bijna) alles met jullie zal delen onder het genot van een pilske aan de toog. Het heeft me wel een hele hoop moeite gekost om dit verslag nog te typen, dus ik weet niet hoe lang het nog gaat duren voordat de volgende komt. Het is hier denk ik nu allemaal te leuk.