Week 2

De tweede week zou mijn opdracht echt gaan beginnen. Ik had weer met mijn begeleider op school afgesproken en hij nam me mee naar het lab waar hij alle proefopstellingen liet zien. Het was de bedoeling dat ik deze proefopstellingen aan de praat kreeg. Voor de geïnteresseerde zal ik in het kort de proefopstellingen ff uitleggen. Als je nu denkt: ”Ja maar da ar geef ik geen zak om”, dan kun je gewoon beginnen aan de vierde alinea. Om te beginnen heb ik een quadrocopter moeten installeren. Dit is een soort helikopter alleen dan met 4 rotors. Dit apparaat kan door de 4 rotors (in plaats van enkel omhoog bij één rotor) allerlei verschillende richtingen op draaien. Dit is schijnbaar makkelijk voor als je satellieten wil richten
Ook stond er een soort vliegwiel. Dit is nogal een lijp apparaat want als deze hard ronddraait komen hier bestwel veel krachten bij vrij. Als je een vliegwiel hard ronddraait en probeert loodrecht op zijn draairichting te draaien, gaat dit heel moeilijk. Dit gegeven gebruikte ze in deze proefopstelling om te draaien om twee vrije assen. Hier kunnen ze van allerhande systemen mee simuleren.

De eerste proefopstelling die ik opgebouwd had was een robotarm. Deze robot kun je vergelijken met je eigen rechterarm. Hij bestaat uit twee scharnierpunten (Schouder en elleboog) die elk apart worden aangedreven met een motor. Echter kan de robot alleen in een horizontaal vlak bewegen. De eerste motor beweegt dus de boven- en onderarm en de tweede motor, terwijl de tweede motor alleen de onderarm beweegt. Het moeilijke van deze opstelling is dat de twee armen (die links worden genoemd) flexibele platen zijn. Hierdoor is het dus extra moeilijk om het eindpunt van de onderarm (waar de hand eigenlijk zou zitten) te positioneren. Aan de hand van de uitleg kunnen jullie denk ik al raden welke opstelling ik gekozen heb. Juist ja, de “2-DOF flexible Link Robot” zoals ie officieel genoemd wordt. “Wa moette daar nou toch mee”, hoor ik jullie denken. Nou dit is weer een toepassing voor de ruimtevaart (verassend hè). Het wordt namelijk gebruikt bij satellieten die in de ruimte zweven. Één voorbeeld is de zonnepanelen die op de satellieten zitten. Om van stroom te worden voorzien gebruiken deze satellieten zonnepanelen. Wanneer de satelliet in de ruimte is, klapt hij zijn zonnepanelen uit. Die zonnepanelen kun je eigenlijk vergelijken met de flexibele armen. Die moeten wel een bietje richting de zon gericht worden, anders kende ze net zo goed op de aarde laten. Deze proefopstelling wordt gebruikt voor meerdere toepassingen (bijvoorbeeld de antennes op de satellieten), maar dat bespaar ik jullie. Opzich ben ik helemaal nie geil van ruimtevaart of robots, maar deze opstelling ligt wel echt in mijn interessegebied. Dit is namelijk meer in de richting van dynamica (bewegingen) en mechanica (doorbuiging van de flexibele robotarm), oh ja en ook nog een bietje control (regeltechniek  zorgen dat de arm zo nauwkeurig mogelijk op de juiste positie komt). Aangezien ik toch meer een praktijkgericht type ben, vond ik het prachtig om deze opstellingen op te mogen bouwen en te zien hoe ze werkte. Ik merk ook dat ik het echt interessant vind hoe je een beweging op een stukje papier kan beschrijven (met formules) en vervolgens probeert te verbeteren. Maar ik wil wel altijd kunnen ‘zien’ waar ik mee bezig ben.
Gedurende de week ben ik er achter gekomen dat de school echt wel hoog aangeschreven staat overal. Als ik zei dat ik stage liep op Embry-Riddle, kreeg ik vaak een reactie alsof ik een of andere geleerde was. Helaas moest ik de mensen hierin dan weer snel teleurstellen. Ook is dit blijkbaar swerelds beste school op het gebied van lucht- en ruimtevaart. Als je piloot wil worden, moet je hier dus zijn. Zelfs als je ooit in je verdere toekomst ideeën hebt om met een vliegtuig een gebouw binnen te vliegen kan dat ook hier geleerd worden, want blijkbaar zijn de mafkezen van 9/11 hier opgeleid. Ik denk niet dat iemand van school dit moet lezen.. Maarjaaa áls die mannen het al lezen, kunnen ze nog steeds geen Nederlands, dus who gives a fuck! Ho, dat was Engels.. Nou genoeg gepoch over de school, door met de echte interessante belevingen. Voor de studenten was het spring break, dus er was helemaal geen kiep op school. Niet echt gezellig, maar wel lekker rustig zo. Omdat het hier zo ongeveer altijd goed weer is hebben ze een buitenzwembad op school. Tussen de middag zwem ik hier elke dag een half uur in. Echt heerlijk is da, zwemmen in de buitenlucht onder een zonneke van 25 graden en zo houd ik mezelf ook nog een beetje op conditie. Een mooie kans om mn hoofd tussen de middag te legen en weg te gaan uit dat laboratorium, om daarna vervolgens weer vol goeie moed terug te keren en verder te werken.

Bij het zwembad is ook een fitness center, waar alle studenten van Embry-Riddle onbeperkt gebruik van mogen maken. Hierin ben ik al een aantal keer met Mike en Andre wezen fitnessen en dit probeer ik zo’n 3 à 4 keer per week vol te houden. Thuis vond ik het ook altijd wel fijn om te fitnessen. Ik deed dit dan af en toen wel thuis en heb ook een half jaar op school gesport. Alleen dit kon alleen als ik er tijd voor had en dat was maar bij vlagen. Hier heb ik in de avond tijd genoeg, dus kan ik mooi al mn spiere in die kromme rug van me trainen. Omdat het springbreak was, was het fitnesscenter eerder gesloten. Wij maandag vol goeie moed naar de sportschool; deur op slot. Verdomme! Wat nu? Tjah we hadden onze sportkleren toch al aan, dus dan gaan we maar wat hardlopen over de campus... In de regen. Da was dus ook de laatste keer, want de volgende dag was heel mn nek naar de tyfus van die koude regen.
Ik heb eigenlijk de tweede week sowieso wel veel opgetrokken met mn Jamaicaanse en Maleisische vrinden Andre en Mike. Naast het sporten hebben we ook vaak samen gegeten en kom ik er eigenlijk altijd wel over de vloer als ik terug kom van school. Tijdens springbreak waren hun ook vrij en daar hebben ze ook goed gebruik van gemaakt. Ze hebben volgens mij elke dag helemaal nix gedaan als wa computere en films kijken. Ik zou persoonlijk gek worden van heel de dag binnen zitten terwijl het 25 graden buiten is, maarja ieder zijn eigen ding. Vrijdag was ook zo’n dag. Het was 26 graden en ik zat nog in mijn laboratorium. Toen zei er een stem in mn hoofd: ”Jop waar bende mee bezig jonge! Het is springbreak, 26 graden, volop zon, iedereen is aan het genieten en jij zit hier als enigste heel de dag op school te soebatten”. “Verrek ja!”, dacht ik “die stem heeft gelijk. Dikke zak, deze jongen gaat op deze heerlijke springbreak-vrijdag nie de hele dag binnen zitten”. Toen heb ik Mike gesmst (die natuurlijk gewoon thuis was) en voorgesteld om die middag naar het strand te gaan. Zo gezegd, zo gedaan en om 3 uur zaten we op het prachtige strand onze wekelijkse vleeskeuring te houden. Nu we het toch over vlees hebben, wat doe je in Nederland wanneer de temperatuur het ook maar waagt om boven de 20 graden te komen? Juist! BBQen! Ze hebben hier bijna overal barbecues staan en daar hebben we dan natuurlijk ook gretig van gebruik gemaakt. In de winkel een dikke bieflap gekocht, die jongens ff uitgelegd hoe je een fatsoenlijk vuurke moet maken en de fik erin met die handel! Dit moet natuurlijk wel verwezenlijkt worden in combinatie met wat gerstenat om de dorst te lessen. HEERLIJK! Dat zijn de mooie dingen van het leven.

Vrijdagavond ben ik samen met Andre op stap geweest in Club 509. Mooie club met een combinatie van buiten- en een binnenbar. We hadden op het strand gezien dat het hier voor $10 onbeperkt drinken was, dus this was the place to be! Daar aangekomen was het meteen wel gezellig en bovendien ook druk. Echter kwam ik er daar achter dat het onbeperkt drinken alleen mixdrankjes inhield. Iets waar ik normaal toch eigenlijk niks van moet hebben. Ik kan me nog een vakantie in Griekenland herinneren waar we de dag voor vertrek de barman zijn hele voorraad aan whisky, rum en wodka burgemeester hadden gemaakt en dat vervolgens heel deze voorraad in de wc van het vliegtuig geretourneerd werd. Maarja, het was voor nix. Dus toen had ik daar maar kennis gemaakt met Gin Tonic. Dat was nog het beste binnen te houden en.. ach ja, na een paar van die dingen smaakt alles toch hetzelfde. Skonne avond gehad en weer als vanouds weer mijn welbekende dansmoves uit de kast gehaald en geïntroduceerd in Daytona Beach.

Zaterdagavond gingen Mike en Andre allebei iets anders doen. Mike had een huisfeest en Andre ging naar wat vrienden in Orlando. Dus ik stond er in mijn eentje voor. En dan kun je twee dingen doen; óf je tijd in Amerika gaan zitte vergallen door thuis te blijven, óf alleen op stap. Dus, ik mijn fietske gepakt en naar de barstreet gefietst. Hier aangekomen had ik een soort van geïmproviseerde kroegentocht gehouden voor Nederlandse mensen in Daytona Beach. Echter was er maar één Nederlander en dat was ik. Dus in mn eentje allerlei verschillende cafés langsgeweest. Ik moet zeggen dat ik het opzich wel naar mn zin heb gehad. Gelukkig heb ik niet bepaald een sociaal isolement en eenmaal een bietje in de olie heb je buurt genoeg. Toen alle barren gesloten waren, besloot ik ook maar naar huis te fietsen. Di was dus ook weer de eerste en laatste keer. Tijdens mijn avontuur naar huis kwam ik allerlei nieuwe gebouwen tegen die ik nog nooit had gezien. Bleek het dat ik al een half uur te ver door was gefietst en mijn afslag gemist had. NEEEEEE! Fack, wat een hell! Helemaal terug moeten fietsen, waardoor ik 1,5 uur heb gedaan over mijn terugreis. De laatste keer dus, de volgende keer gebruik ik de taxi’s waar ze voor uitgevonden zijn.

Verder heb ik de tweede week regelmatig naar huis gebeld en probeerde ik zo min mogelijk aan de minder leuke thuissituatie te denken. Maar gelukkig was ons mam zelf heel positief, dus dat luchtte veel op. Ook werd de tweede week het idee geboren om onze dagen in New York samen met Jolanda door te brengen. Yes! Da lijkt me echt prachtig! En voor de mensen die Jolanda niet kennen; we hebben het in dit geval over Jolanda Snepvangers (Ook wel afgekort naar Jo Snep). Dit is een moeder van inmiddels twee kinderen genaamd terror Tess en Theo (ook wel Sil genoemd). De kinderen heeft ze gebaard met behulp van haar vriend Dennis. Deze vrouw heeft de eer gehad om vroeger op ons te mogen passen. Hierdoor heeft ze naar alle waarschijnlijkheid een trauma opgelopen, waarna ze besloten heeft juffrouw te worden. Ik denk eigenlijk dat ze deze functie gekozen heeft om bij te dragen aan de opvoeding van kinderen tegenwoordig. Via deze weg hoopt ze dan denk ik te bereiken dat hedendaagse oppasmeisjes niet hetzelfde lot als haar zullen treffen. Ook misbruikte zij haar situatie als oppas wel eens door midden in de nacht aan te bellen en te vragen of we een fiets te leen hadden. Maar goed, we dwalen af.. Met Jolanda en Dennis heeft onze familie nog steeds veel goed contact en af en toe mogen ons Jaap en/of ik mee naar de Godenzonen in Amsterdam om een echte voetbalwedstrijd te aanschouwen. Jolanda, sorry als ik je nu iets te gedetailleerd omschrijf in mijn blog, maar ons moeder wees me er terecht op dat ik je vergeten was te vernoemen in mijn vorige stuk bij de personen die de zondag voor vertrek nog langs waren gekomen. Ik hoop dat dit alles weer goed maakt en anders trakteer ik je wel als we in New York zijn!