Week 1

Nadat ik aangekomen was in mijn appartement en iedereen weg was, kwam ik er achter dat er echt totaal helemaal geen huishoudelijke spullen aanwezig waren. Op het matras lag geen overtrek, deken of kussen en in de keuken was geen pot, pan, bestek of bord te vinden. Verdomme, da heb ik weer. Nouja, we zullen eerst de nacht maar is zien door te komen. Gelukkig had ik een klein kussentje meegenomen voor in het vliegtuig, dus dat probleem was gedeeltelijk opgelost. Gedeeltelijk, want om te slapen zou het ook wel fijn zijn om wat dekens en een overtrek te hebben. Toen mijn koffer maar open getrokken in een poging om dekens te ïmproviseren. Hetgeen wat het meeste op dekens leken waren mijn handdoeken, dus heb ik de eerste twee nachten maar onder deze oncomfortabele vodden gelegen. Nee, aangenaam was het niet, want ik ben die nacht denk ik een keer of 5 wakker geworden, maarja beter dan niks.

Die volgende dag had ik met mijn begeleider afgesproken op school om alle zaken rondom mijn opdracht, kennismaking etc. te regelen. Mijn appartement is betrekkelijk dicht bij school, maar omdat alles hier zo gruwelijk uitgestrekt is moest ik nog een half uur lopen. Ons mam zou die ochtend voor een onderzoek naar het ziekenhuis moeten, dus ik hield mijn telefoon goed in de gaten om te weten hoe de zaken er voor stonden. Ik had verder helemaal niets verwacht, omdat ons mam steeds zei dat het niets voorstelde. Op de Whatsapp had ons Jaap gedurende de dag al gevraagd wat de uitslag was, maar er kwam niet echt een duidelijk antwoord uit. Toen voelde ik de bui al een beetje hangen. Ik zei tegen mijn begeleider dat ik ff naar huis ging bellen omdat mijn moeder een onderzoeksuitslag had gehad. Ik gaf aan dat het waarschijnlijk niet veel voorstelde, maar dat ik het toch wilde weten. Toen ik ons pap belde vertelde hij dat ons mam mij ff wilde spreken. Ze zei dat ze geopereerd moest worden en dat haar baarmoeder verwijderd werd. Niets erg, dacht ik, dat gebeurd bij wel meer vrouwen. Daarna vertelde ze dat er wel een kwaadaardige tumor in zat. WOW, how is, Kanker? Alleen dat woord “kanker” schrik je al zo van dat je de rest van de dag niets meer hoeft te eten. Mijn begeleider schrok hier ook heel erg van en was heel erg meelevend. Gelukkig gingen we toen weer door met de rondleiding door school, zodat ik wat afleiding had. Hij zei dat ik mee mocht naar een faculteits-meeting waar alle professoren van de Engineering Physics afdeling (de afdeling waar ik mijn opdracht doe) bijeenkwamen om allerlei zaken te bespreken. Hier zat ook een lunch bij (Amerikaans, dus inclusief chips, taart, snoep en broodjes met mayonaise en een beetje vlees) en ik werd aan alle hoge pieten voorgesteld en er werd verteld wat ik ging doen. Verder had ik nog een college van mijn begeleider gevolgd en ik had mijn werkplek toegewezen gekregen. Mijn werkplek bestaat uit een gedeeld kantoor en een gruwelijk groot laboratorium waar ik de eerste paar weken alleen gebruik van mag maken. Deze ruimten bevinden ook op de Engineering Physics afdeling in het splinternieuwe COAS gebouw dat pas sinds december geopend is. Echt een privilege om in dat gebouw te mogen werken, prachtig!

Toen ik aan het eind van de dag naar huis liep begon het pas echt tot me door te dringen wat ik die middag te horen had gekregen. Kanker.. En nu? Ja, een operatie. Maar daarna? Bestralingen, chemotherapie? Gadverdamme, géén chemo, da is wel nie zo’n rommel! Gaat onze vakantie hier in Florida nog wel door? Moet ik misschien vroegtijdig naar huis komen? Op dat moment was het toch al niet allemaal koek en ei; Ik zat een bietje in mn eentje te pierogen in een of ander veel te duur huisje zonder eten, huishoudelijke middelen of sociaal contact. Ook nog steeds slapend onder die achterlijke zwerver-dekentjes. Gelukkig kreeg ik veel ondersteunende berichtjes vanuit NL. Ook had ik die avond nog ff met thuis gebeld. Dat luchtte enorm op omdat ons mam er zelf heel rustig onder was. Ze zei dat het gewoon een kleinigheidje was wat eruit moest en dat het dan hoogstwaarschijnlijk klaar was. Nou laten we het hopen..

S avonds ben ik gaan hardlopen door de wijk die aan mijn appartement grenst. Ik realiseerde me dat het net was ofdat ik in een film liep. Alle huizen leken gewoon alsof ze rechtstreeks uit een filmscene kwamen. De huizen waren bijna allemaal bungalows, stonden los van elkaar, hadden van die typische brievenbussen voor aan de weg en hadden een inrit met minimaal één dikke v8 Jeep er op geparkeerd. Diezelfde avond keek ik nog op mn mail en ik zag dat May (Dat Indiaas meisje van de huizendienst) me gemaild had. Ze besefte zich dat het gisteren allemaal wat snel ging en vertelde dat het in het begin heel moeilijk kan zijn voor een buitenlandse student om je weg te vinden. Ik stuurde terug dat het inderdaad allemaal een beetje snel was gegaan en we maakten een afspraak om de volgende dag inkopen te gaan doen. Eindelijk wat fatsoenlijke dekens halen, zeep, scheerschuim en wat plastic bestek en borden. Plastic, want ik was toch van plan om te verhuizen naar een appartement die wel voorzien was van huishoudelijke apparatuur. Oh ja, ook had ik watermeloen gekocht, want da is lekker. Maarja, ik weet niet of jullie al eens geprobeerd hebben om een watermeloen te snijden met plastic bestek? Da lukt dus nie. Gelukkig had ik ook mijn multi-tool meegenomen. Goud apparaat! Het heeft mij hier al verschillende keren uit peniebele situaties gered.

De eerste week had ik ingepland om allerlei zaken rondom mijn verblijf te regelen. Als eerste zou ik een ander appartement uit gaan zoeken. Ook leek het me wel praktisch om een fiets aan te schaffen, aangezien ik het niet zag zitten om elke dag een halve marathon te lopen. Gin dure en geen goeie want hij hoeft maar 4 maanden mee te gaan. Dit had ik aan mijn begeleider gemeld. Hij gaf aan dat er een jongen op school was (genaamd David McCall) die me wel zou willen helpen met het regelen van een huis. Waarom? Dat mag Joost weten, maar het was wel makkelijk. Het was ook echt wel een goeie kerel, maar wel een bietje een nerd. Goed, met David heb ik dus wat huizen afgestruind en zodoende een nieuw (goedkoper) kamertje gevonden met alles er op en er aan waar ik vanaf 5 April in kan. Ook heb ik met David een aantal Pawn-shops (Ja zoals je ze op Veronica tegen komt, alleen dan kleiner) afgezocht om vervolgens een prachtexemplaar van een fiets aan te schaffen. Voor het luttele bedrag van $20 (Omgerekend nog geen €15) had ik een originele MAGNA zanzibar aangeschaft. Een collecters-item met maarliefst 15 (Shimano!) versnellingen en vintage 26 inch blokremmen. Werkelijk een waar genot voor het oog.

Ook ging die week ‘s avonds in één keer het brandalarm af. Het eerst wat je dan doet (naast een keer “godverdomme” roepen) is da ding zo snel mogelijk van de muur af trekken en de batterij eruit halen om van die ontiegelijke herrie af te zijn. Ook kijk je van tevoren natuurlijk ff of je nergens brand ziet, maar dat spreekt voor zich. Nou goed, ik da ding dus van het plafond afgetrokken. Blijft ie verdomme gewoon doorjengelen. Geen batterij te zien.. Die zal waarschijnlijk achter dat dichtgeschroefd luikje zitten.. pfff en nu? Buiten maar ff kijken. En warempel, iedereen liep buiten. Ik dus ook maar naar buiten; bleek het een drill (brandoefening) te zijn. Geweldig, daar zat ik nu echt op te wachten. Wel zag ik toen hoeveel mensen er wel niet op het complex woonden; een bult. Waar waren die mensen altijd? Misschien was ik wel terecht gekomen in een opvangcomplex voor mensen met een contactstoornis of iet dergelijks. Dit bleek gelukkig niet zo te zijn, want diezelfde week had ik nog contact gelegd met het de bewoners van het huis langs de Koreaanse buurman (dié met de bouw van een sumoworstelaar). Twee jongens van ongeveer 24; een jongen uit Las Vegas met Maleisische ouders (Mike) en een jongen uit Florida met Jamaicaanse ouders (Andre). Zij waren de enigste die ik al een keer buiten had gezien en ze waren buiten met een rugby bal aan het overgooien. Ik besloot op ze af te stappen en een praatje te maken. Het waren opzich wel goeie kerels en we hadden afgesproken om die avond naar het strand te gaan. Hier was ik nog niet geweest en ik wilde het wel eens zien. Daar aangekomen was het eerste dat me opviel de auto’s die op het strand stonden, dat mocht dus gewoon hier. Verder was het een mooi strand waar ik mezelf de komende paar maanden wel zal vermaken.
Voor dat ik naar het strand was geweest had ik nog geskypet met het zooitje ongeregeld van de Kneut die op vriendenweekend waren. Het enigste weekend in Nederland waar iedereen, maar dan ook echt iedereen, het hele weekend helemaal naar de klote is. Jammer om te missen dus, maarja ik wilde naar Amerika hè. Het was wel lachen om te zien dat ze het goed naar zn zin hadden.

Ik had met mijn nieuwe exotische vrienden (Mike en Andre) afgesproken om zaterdag met hun mee op stap te gaan naar Orlando. Dit is ongeveer een uur rijden van Daytona Beach. Toen we daar aan kwamen, ging er een wereld voor me open. Nie normaal wat ik daar zag. Iedereen was bezopen en er was een overschot aan vrouwen. Kortom: zoals ik het graag zie. Waarom iedereen bezopen was kreeg ik al snel in de gaten; de mensen hier zijn niet gewend om op een fatsoenlijk tempo te drinken. Ze dronken gemiddeld denk ik één pot bier per uur en het duurde nogal een eeuwigheid voordat je bier besteld had aan de bar. Maar gelukkig hadden ze daar een oplossing voor: Pitchers, oftewel kannen bier. Andre haakte al snel af met bier drinken, maar Mike dronk vrolijk met me mee. Nu snapte ik ook waarom iedereen maar één pilske in het uur dronk: ze konden er gewoon niet tegen. Mike was halverwege de avond zo zat als een Maleisische aap waarvan de oogleden elke slok bier steeds dichter bij elkaar wisten te komen. Hij wist het voor elkaar te krijgen om een half uur een gesprek te voeren met de lucht. Ze mogen hier officieel ook pas vanaf hun 21ste drinken dus kunnen ze er eigenlijk ook niets aan doen, maar toch wel leuk. De volgende dag was ik met May en een paar vrienden naar het strand geweest, waarna we bij haar thuis culinair Indische gerechten geproefd hebben. Dit was nogal heet, maar daar hou ik wel van, dus opzich wel goed te nassen. Toen ik thuis kwam ben ik vlug mn (opgemaakt!) bed ingedoken, want de volgende dag zou ik officieel beginnen aan mijn opdracht.